Ամեն մարդ իր կյանքում ունենում է այնպիսի պահեր, որոնց ժամանակ նա սկսում է կարծել, որ ինքը միայնակ է, որ կյանքը անիմաստ է, որ կյանքը մի անիմաստ պայքար է, որում նա պետք է գոյատևի, այդպիսի պահերն էլ հենց տխուր պահերն են: Տխրությունը ունի իրեն հատուկ հատկություն, այն տարիների ընթացքում վերածվում է մտահոգության, ապա՝ վախի: Տխրությունը և վախը ժամանակի ընթացքում վերածվում են դաժանագին պայքարի, որի ընթացքում մարդը պետք է հաղթի: Տխրության պահին մարդը պետք է հիշի, որ նա ունի մտերիմ բարեկամներ, որոնց համար նա պետք է հաղթի այդ պայքարում, իսկ եթե մարդը մտերիմներ չունի, ապա նա պետք է գիտակցի, որ կյանքը իրեն տվել է Աստված և միայն նա իրավունք ունի խլել այն:
Комментариев нет:
Отправить комментарий